Jakarta Enterprice Edition (zwana dawniej Java EE i J2EE) jest zbiorem specyfikacji, które powinna spełniać platforma programistyczna. Pierwsze wydanie nastąpiło w 1999 r. W 2006 r Oracle zmieniło nazwę na Javę EE. Natomiast od 2019 r oficjalna nazwa to Jakarta EE.
W skład powyżej podanych specyfikacji wchodzą rzeczy takie jak:
- generowanie dynamicznych stron internetowych,
- odczyt i zapis do baz danych.
Java Database Conectivity (JDBC) to interfejs programistyczny, który pozwala na połączenie aplikacji z bazą danych. Potrzebnym elementem jest zapewnienie specjalnego sterownika do obsługi bazy danych od konkretnego dostawcy.
Jakarta Servlet (Java Servlet) to klasa, która pozwala na umieszczanie na serwerze aplikacji sieciowych.
Jakarta Server Pages (Java Server Pages, JSP) – to technologia ułatwiająca tworzenie dynamicznych stron internetowych. W odróżnieniu od servletów pozwala na osadzenie kodu Javy w dokumencie HTML. Aby go umieścić i uruchomić potrzebny jest serwer kompatybilny z kontenerem servletów. Aby wstawić kod do dokumentu JSP należy użyć specjalnego znacznika.
Jakarta Server Faces (Java Server Faces, JSF, Facelets) – framework służący do upraszczania tworzenia interfejsu użytkownika aplikacji sieciowych. JSF jest frameworkiem działającym w modelu MVC (ang. Model View Controller), który pozwala rozdzielić warstwę wyświetlaną od modelu oraz obsługi zdarzeń.
Jakarta Enterprice Edition (JEE) pozwala również na tworzenie usług sieciowych (ang. Web Service). Jedną z nich jest Jakarta RESTful Web Services (JAX-RS) pozwalająca tworzyć REST-owe web service. Przykładem mogą być wysyłane żądania HTML w celu dostępu lub modyfikacji zasobów. Inną opcją są serwisy Jakarta XML Web Services (JAX-WS) wykorzystujące do komunikacji protokół SOAP oraz korzystające z języka XML.
Przydatnym elementem jest znajomość obsługi języków wymiany danych w sieci takimi jak XML oraz JSON.
